Platforma Sygnalizacji Agrofagów - Online Pest Warning System

Jętrewka długoczułka (Phyllodecta laticollis Suffrian) 

Rząd: Chrząszcze (Coleoptera) 
Rodzina: Stonkowate (Chrysomelidae)  

Wielkość dorosłego owada: 3,5-5,0 mm 
Pojaw osobników dorosłych: pokolenie zimujące od wczesnej wiosny, osobniki nowego pokolenia od końca lipca do jesieni.
Środowisko: lasy liściaste i mieszane oraz parki z udziałem osiki.
Rośliny pokarmowe: gatunek lokalnie pospolity na osice i topoli włoskiej oraz na wierzbie. 
Rozmieszczenie geograficzne: zasiedla cały obszar Palearktyki z wyjątkiem jego afrykańskiej części. W Polsce w całym kraju, na niżu bardzo pospolity. 
 
Cykl rozwojowy: Chrząszcze zimują w ściółce, lub pod korą martwych drzew. Żerowanie rozpoczynają wiosną, atakując na początku pączki, później zaś rozwinięte liście. Jaja składane są na początku czerwca w partiach po kilkanaście sztuk. Na początku młode larwy żerują grupowo na spodniej stronie liści. Wraz z wiekiem zaczynają żerować indywidualnie. Wygryzają miękisz, pozostawiając zwykle żyłki i górną warstwę oskórka liścia w całości. Żerowanie takie prowadzi do stopniowego brązowienia części, lub całych liści i przedwczesnego ich opadu. Dorosłe larwy przedostają do gleby, gdzie odbywają przepoczwarczenie. Młode chrząszcze opuszczają glebę po ok. 2 tygodniach i podejmują intensywny żer uzupełniający na liściach. Jesienią przestają żerować, lecz nadal można je obserwować w dużych skupiskach na górnej stronie liści osiki. Zwykle występuje jedno pokolenie w ciągu roku, lecz w cieplejsze lata może rozwinąć się również drugie. 

 Znaczenie: Zarówno intensywne żerowanie chrząszczy, jak i larw pojawiających się często masowo prowadzi do charakterystycznego brązowienia liści oraz ich przedwczesnego opadu. Uszkodzenia te znacznie obniżają walory estetyczne drzew.  

Zwalczanie: Niektóre gatunki jętrewek będące szkodnikami upraw wikliny i topoli (Ph. viminalis, Ph. vulgatissima) zwalczane są insektycydami kontaktowymi, lub żołądkowymi.  Ze względu na bezpieczeństwo mieszkańców oraz znaczne rozrzucenie opanowanych drzew w lasach i parkach miejskich nie prowadzi się zwalczania tej grupy szkodników.  
Badania prowadzone w IOR-PIB Poznań wykazały, że larwy owadów tych wykazują znaczną wrażliwość na działanie preparatów biologicznych opartych na bakterii Bacillus thuringiensis subspecies tenebrionis. Przelegujące w glebie poczwarki są zaś skutecznie infekowane i eliminowane przez nicienie owadobójcze z rodzaju Steinernema i Heterorhabditis.